"Tanrı, insanları uzun ömürlü olsunlar diye Bozcaada'yı yaratmış..."
Heredot
Temmuzda, ağustosta adanın nefesini kokladım, bağlarda gezip, sebzesini meyvesini tattım. Eyülde bağbozumunda ada kırmızıya dönerken yani üzümler kızarırken ben de oradaydım. Bir keresinde yıldırımlar çakıp sicim gibi yağmur yağarken toprağın kokusunu içime çektim...
Bir başka güzeldi...
Denizinde yüzdüm, bazen kumsalda tek başınaydım bazen de kalabalıklar içinde...
Gerçi akşam olup son vapur gittikten sonra ada yine bize kalıyordu ama ilk kez haziran ayında daha bir başka nefes alıp veriyor gibi hisettim.
Okullar kapanmadığı ve tatil de tam olarak başlamadığı için sakin ve huzurluydu...
Burası bir parçam gibi artık.
Zor geçen bir yılın ardından Bozcaada'da soluklanmak çok ama çok iyi geldi...
Eski dostlarla buluştum, okudum, uzun yürüyüşler yaptım, yüzdüm ve bol bol düşündüm...
Bilin ki İstanbul ve yaşadığımız hayat bizi bitiriyor...
Stres yüklü ruhlarımız, bedenimiz bizi daha ne kadar taşıyacak bilmiyorum.
Karşı çıktığım son zamanlarda dillere pelesenk olan her şeyden vazgeçmek ukalılığı değil, bu anlamsız itiş kakış...
Sevgisiz, kaba, hoyrat ve acımasız bir düzen...
Durup "niye, neden" diye sorguladığınız an yanıtı bulabilmek mümkün mü?
Pek kaçmak, uzaklaşmak...
Bazen gereklidir iyi gelir insana...
Hayır, hayır bu değil tam olarak söylediğim...
Galiba yine şiire sığınmak en iyisi..
Can Yücel ne güzel yazmış:
başka türlü bir şey benim istediğim
ne ağaca benzer, ne de buluta
burası gibi değil gideceğim memleket
denizi ayrı deniz,
havası ayrı hava..
bir başka yolculuk dalından düşmek yere
yaşadığından uzun
bir tatlı yolculuk dalından inmek yere
ağacın yüksekliğince
dalın yüksekliğince rüzgarda
ve bir yeni ömür
vardığın çimen yeşilliğince
nerde gördüklerim
nerde o beklediğim
rengi başka
tadı başka..
