Zor günlerdi zor... Güneydoğu'yu yangın gibi saran savaş artık Batı'ya dayanmıştı. Faili meçhuller almış başını gitmişti...
Bir gece kapıya birileri dayanıp (Beyaz Toroslu arabalar) babaları, eşleri, gençleri alıp gidiyordu. Sonra ya bir yerde ölüsü bulunuyordu ya da kayıp... Onlarca yıla rağmen hala izleri yok...
Analar her Cumartesi toplanıp onları arıyorlar...
O günler herkesin kafasını öbür yana çevirdiği günlerdi... Medya manipülasyonla, yalan haber yapıp meseleyi anlayacağına çarpıtıyordu...
Bir halkın başına çökmüş derin yapılanma yoksulu, garibanı yalnızca ve yalnızca Kürt olduğu için acımasızca eziyordu. Köyler yakılıyor, büyükşehirler göçle dolup taşıyordu.
Öte yandan yoksul Anadolu çocukları askerde ardı ardına şehit olup Batı'da öfkeli kalabalıklar tarafından toprağa veriliyordu...
Bugün artık çok iyi biliyoruz ki, iki halkı birbirine kırdıranlar var.
Özgür Gündem de o günlerden büyük acılar çekerek geldi...
Bu gazetenin başından çok şey geçti, bombalandı, çalışanları kaçırılıp işkence yapıldı ve öldürüldü...
1996'da kapatıldığında Ahmet Altan, Orhan pamuk gibi aydınlar Beyoğlu'na çıkıp gazeteyi dağıtmıştı..
Ve yıllar sonra 2012'nin 24 Mart'ında mahkeme "örgüt propagandası yaptığı" gerekçesiyle gazeteyi toplatıp bir aylığına da kapattı.
Ancak tepkiler üzerine bir hafta sonra mahkeme "pardon" dedi. Bu özrü de Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ve Anayasa'nın 90. maddesine atıfta bulunarak kararının isabetli olmadığını bildirdi...
Konuşarak, tartışarak ve silahların sustuğu bir hayatttır özlemimiz, yasaklar değil...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder